Na de Tweede Wereldoorlog werd zo'n half miljoen Nederlanders vermist. Langzamerhand werd duidelijk dat niet kon worden vastgesteld of alle vermiste personen nog in leven waren. Voor de nabestaanden van oorlogsvermisten had dit grote juridische consequenties. Zonder akte van overlijden kon de nabestaande bijvoorbeeld niet hertrouwen en geen aanspraak maken op een nalatenschap of op uitkering uit een levensverzekering.

Er was al regelgeving voor het overleden verklaren van vermiste personen, maar deze procedure kon pas worden gestart als minstens tien jaar niets meer was vernomen van de persoon in kwestie. In de nasleep van de oorlog besloot de Nederlandse regering de procedure te versnellen. In juni 1949 kwam zij met de Wet houdende voorzieningen betreffende het opmaken van akten van overlijden van vermisten. Op grond van deze wet konden vermisten uit de Tweede Wereldoorlog sneller overleden worden verklaard.

De Commissie tot het doen van aangifte van overlijden van vermisten moest deze wet gaan uitvoeren. De vermiste personen werden geregistreerd en aan de hand van de gegevens van het Nederlandse Rode Kruis, kampregisters, deportatielijsten en getuigenverklaringen werd onderzoek gedaan naar de (vermoedelijke) plaats en datum van overlijden. Na vaststelling van overlijden werd de aangifte afgekondigd in de Staatscourant en drie maanden later werd het overlijden ingeschreven in de registers van de Burgerlijke Stand van de gemeente waar de vermiste voor het laatst had gewoond.

Alfabetisch

Naam - voornaam - geboortedatum - geboorteplaats - indien bekend: >>lg=laatstelijk gehuwd, S= Sobibor, O= Oswiecim (Auschwitz). † = Tijdstip en plaats van overlijden